Tajemnice Husyckich Skał w Górach Sokolich
W 2011 r. na terenie Rudawskiego Parku Krajobrazowego powstała ścieżka edukacyjna pt. “W poszukiwaniu sokoła wędrownego”. Wędrówka rozpoczyna się od Przełęczy Karpnickiej (475 m.n.p.m.). Po przejściu przez drogę prowadzącą z Karpnik do Janowic Wielkich szutrową drogą, oznaczoną szlakiem zielonym i niebieskim dochodzi się do drewnianego schroniska “Szwajcarka”. Stąd można iść szlakiem czarnym i czerwonym, dotrzeć do Husyckich Skał.
Husyckie Skały, zbudowane z waryscyjskiego granitu z aplitowymi żyłami, z platformą widokową w kierunku Sokolika, położone są na północno-wschodnim podnóżu Krzyżnej Góry, w Górach Sokolich. To okazałe urwisko skalne opada ku Przełączce, oddzielającej je od Sokolika.
Husyckie skały tworzą dwie baszty, łatwo dostępne ze ścieżki biegnącej powyżej nich. Stanowią punkt widokowy zabezpieczony żeliwną barierką. Na szczytowym plateau stoi głaz z widocznymi śladami niemieckiego napisu, dawniej zwieńczony figurą orła zrywającego się do lotu. Z krawędzi otwiera się widok na Sokolik. Wokół skałki rośnie las mieszany. Husyckie skały bywają celem wspinaczki.
Nazwa skał związana jest z wypadkami, jakie rozegrały się w nocy z 11 na 12 sierpnia 1434 r. w pobliskim zamku Sokolec na Krzyżnej Górze. Uciekający z płonącej warowni oddział wyznawców protestantyzmu – husytów zmylił drogę i runął z urwiska w przepaść. Husyci, czyli bracia czescy, to jeden z odłamów Kościoła protestanckiego wywodzący się z ruchu zapoczątkowanego przez Jana Husa w XV wieku.
Jan Hus, czeski kaznodzieja, narodowy bohater Czech, miał odwagę sprzeciwić się naukom i praktykom papiestwa oraz wzywać ludzi do posłuszeństwa wobec Pisma Świętego. Otwarcie nauczał o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa, Słowo Boże przedstawiał jako jedyny i ostateczny autorytet, obnażając tym samym nadużycia średniowiecznego Kościoła katolickiego, jego majątki, zakłamanie i wpływy polityczne. W literaturze katolickiej przedstawiany jako niebezpieczny heretyk, żył ok. sto lat przed Marcinem Lutrem i Protestancką Reformacją. Za głoszenie herezji został podstępnie uwięziony (trzykrotnie publicznie przesłuchany) i 6 lipca 1415 r. podczas Soboru w Konstancji żywcem spalony na stosie poza murami miasta. Kilka miesięcy później taki sam los spotkał jego przyjaciela - Hieronima z Pragi.
Kiedy Jan Hus umierał - nucił pieśń “Panie, zmiłuj się”. Jego śmierć wśród zwolenników umocniła przekonanie o niewinności, a Kościoły protestanckie uznały go za bohatera wiary.
